w Kamieńcu Ząbkowickim albo o zamku, którego nikt nie chce

Może to nie brzmi dobrze, ale wygląda, że jest tak, jak w tytule, bo zamek stoi i zarasta od kiedy poprzedni właściciel, a właściwie dzierżawca zamknął oczy, a nowy, czyli gmina robi wielkie nic;(
Wstęp, oczywiście, zabroniony.
Na temat zmarłego dzierżawcy, p.Włodzimierza Sobiechy znalazłam w necie różne opinie, pozytywne i negatywne, na żywo usłyszałam od mieszkańców same superlatywy, jedno jest pewne -  za Sobiechy się działo, teraz nie.

A szkoda, bo zamek w Kamieńcu Ząbkowickim jest obiektem znamienitym i niepospolitym i dobrze by było, gdyby ktoś się nim rzetelnie zajął i nie pozwolił mu zniszczeć tak, jak to się stało z wieloma innymi cennymi obiektami na Dolnym Śląsku!

Projekt zamku - klasyfikowanego też jako pałac -  zleciła w 1838 roku Marianna Orańska Karlowi F.Schinklowi, jednemu z wybitniejszych architektów epoki, ale nad jego budową czuwał inny architekt F.Martius.
Budowa zamku, inspirowanego w sposób widoczny warowniami krzyżackimi, trwała prawie trzydzieści lat z przerwami i ostatecznie na stałe zamieszkała w nim nie księżna Orańska, a jej syn Albrecht von Hohenzollern i to w rękach jego i jego potomków pałac pozostał przez następne 70 lat. W czasie II wojny światowej zamek zamienił się w magazyn dzieł sztuki zwożonych tu z całej, szeroko pojętej, okolicy, bo i z Wawelu, a w 1946 roku omal nie uleciał z dymem, podpalony w akcie zemsty przez dzielnych żołnierzy radzieckich.

To co zostało, "zagospodarowano", miedzy innymi na budowę... Sali Kongresowej w stolicy.

W latach następnych pałac/zamek ulegał powolnej, acz skutecznej dewastacji, by wreszcie pod koniec lat osiemdziesiątych dostać się w ręce pasjonata, p.Sobiechy, pracownika jednej z poznańskich uczelni, który zainwestował w ratowanie zabytku odziedziczone z Anglii pieniądze.

Jak się okazuje, jego działania nie do końca podobały się władzom Kamieńca, o czym przeczytać można w jednym ze wskazanych wyżej artykułów.

A teraz wyobraźcie sobie, że macie przed sobą budowlę - mniejsza o to, czy nazwiemy ją pałacem czy zamkiem - która słynęła w całej XIX - wiecznej Europie z dzieł wodnych, czyli systemu wodospadów, stawów, strumieni i fontann, z których woda tryskała na wysokość 30 metrów, na 200 ha parku, do tego cztery wieże wysokie na 50 m, tarasy, dziedzińce, zaułki i zakamarki, wreszcie sam pałac wypełniony dziełami sztuki.

A łazienka Marianny miała 40 metrów kwadratowych i uchodziła za niewielką;)...

Czy można się dziwić, że i dziś ona sama, w postaci ducha, ma się rozumieć, wraca tu czasem, by przejść się po pustych krużgankach?
Ech;)

Najdziwniejsze w tym wszystkim wydaje się to, że mury przetrwały do dziś w znakomitym stanie, w każdym razie ta część, która... przetrwała.

Oceńcie sami.

 Wszystkich zainteresowanych tematem odsyłam do stron, z których sama brałam informacje, czyli zamki polskie, skyscrapercity/zabytki i eksploatorzy - naprawdę warto, zwłaszcza że jest tam też sporo zdjęć!

....

I polecam piękne zdjęcia Wkraja!