listopad, listopad albo deszcz w Lanckoronie

 Jeszcze kilka dni temu liście lśniły się tu złociście w październikowym, popołudniowym słońcu, a wczoraj było już tak...

Listopad, listopad...

Do Paszkówki* zaglądnęłam po drodze z Lanckorony, z której wygonił mnie deszcz,

a do której wyskoczyłam w ramach psychoterapii, polegającej na wizytowaniu miejsc sentymentalnych, dla podtrzymania/odzyskania dobrego nastroju;

deszcz nie deszcz, to działa, mimo widoków mokrych i smętnych, ale przecież spodziewanych, zgodnych z prognozami...

 

Tak, tak, wiem, powtarzam się, przynudzam tą Lanckoroną,
 ale co ja poradzę, że Kazimierz Dolny tak daleko...?

... i cóż, że smętnie nieco, 

(choć akcent radosny jeden się znalazł:)

w końcu sezon grzewczy już się zaczął, o czym najlepiej przekonać się można w Krakowie, gdzie alarm smogowy!

 (co nie znaczy, że nie można suszyć prania na balkonie, nawet gdy mżawka:))

 

 

Drzewa w większości ogołocone z liści,

ale tu i ówdzie kolory widać.

 W ulubionej Cafe Arka ludzi sporo,

 

kręcą się dzieci i dorośli,

  my zjadamy pierogi, popijamy herbatą, doprawiamy ciasteczkiem i w drogę.

Jeszcze rzut oka na mokry i opustoszały rynek

 

i kierunek Kraków.

(*na marginesie dodam, że w Paszkówce piłam pyszną kawę, niemal tak dobrą, jak w krakowskiej pijalni czekolady Mount Blanc:))