Lanckorona - zanim przykryje ją blachodachówka...

Lanckorona;

oddalona o ok. 30 km od Krakowa, pięknie położona, z widokiem na Beskid Makowski, Wyspowy i Babią Górę wieś, o miasteczkowej przeszłości (1366 - 1934 r.), wciąż widocznej w układzie urbanistycznym, z zachowaną oryginalną drewnianą zabudową z XIX wieku, modne swego czasu letnisko.

Miejsce o klimacie niepowtarzalnym, co zaświadczą ci, którzy tam byli i... wracają, jak ja.

Dlaczego? Pozwolę sobie zacytować fragmenty Lanckorońskiej terapii Piotra Pacholarza:

"Nastrój.
Chyba jest to najcenniejsza cecha Lanckorony. Zawsze położona była z dala od szlaków komunikacyjnych. Dopóki była siedzibą starostwa niegrodowego i mieszkali w niej przedstawiciele możnowładczych rodów – sama była celem podróży okolicznych mieszkańców. Jednak wraz z utratą funkcji administracyjnych rosła marginalizacja Lanckorony. Utrata praw miejskich tylko usankcjonowała ten stan rzeczy. Dziś trudno znaleźć tu miejsce głośne i ruchliwe. Spokój i wyciszenie panują na uliczkach wybiegających z rynku i wspinających się po stokach Lanckorońskiej Góry. Spacery pomiędzy mniej lub bardziej stylowymi zabudowaniami oryginalnie niekiedy „przyklejonymi” do wszechobecnych tu pochyłości stanowić mogą doskonałą terapię. Osoby zmęczone wielkomiejskim ruchem, zabiegane i zapracowane powinny przyjeżdżać do Lanckorony. Praktycznie każda pora roku jest odpowiednia – nawet podczas jesiennej szarugi lub mgieł – miejsce to jest atrakcyjne. Śnieżną zimą odważyć się można na zjazd stromą uliczką biegnącą powyżej kościoła – miejscowe dzieci może pożyczą na chwilkę turyście swe sanki. Oświetlony stylowymi latarniami rynek i kościół, ciemne dróżki, z których rozpościera się widok na okoliczne, niżej położone i rozświetlone miejscowości – mają w sobie duży, pozytywny ładunek emocjonalny."

"Oprócz obiektów sakralnych największą chyba atrakcją są w Lanckoronie drewniane domy.

 Przyznać należy, że po pożarze (1869 r.) miasto zostało odbudowane dosyć szybko i solidnie. Wokół rynku i przy niektórych uliczkach z niego wybiegających powstały drewniane domy z szerokimi (niekiedy do 3 m poza ścianę frontową) zadaszeniami ­­-  podcieniami. Pod nimi znalazły miejsce piwnice zamykane uchylaną ku górze klapą.  Do dziś, co śmielsi turyści z ciekawością podnoszą je, aby zajrzeć do pozornie tajemniczego wnętrza. Pozornie, gdyż piwnice te służyły do przechowywania towarów przez kupców handlujących pod zadaszeniami. Domy posiadają charakterystyczne bramy wjazdowe prowadzące do obszernej sieni. Zamknięte są one wrotami zwanymi fachowo jako „bramy mieczowane”. Budynki oddzielone są od siebie, szerokimi na około metr, przestrzeniami, które spełniały funkcję przeciwpożarową. Są to tzw. miedzuchy. Powodowały równocześnie zawilgocenie ścian (gromadził się tam śnieg) i ułatwiały chuliganom straszenie i denerwowanie gospodarzy (stukali w ściany albo je zanieczyszczali…). Niestety, wiele spośród tych budynków uległo już zniszczeniu. Kilka lat temu rozebrano stojącą przy rynku, półkurną jeszcze (z dymnikami pod kalenicą), chałupę.

Całość jest oczywiście objęta ochroną konserwatorską, jednak trudno się dziwić ich mieszkańcom, że chcieliby nieco modernizować swe XIX-wieczne siedziby."

                
Trudno się dziwić, zgoda, ale dlaczego 
blachodachówka?
 siding?
murki-marmurki...?
za chwilę ta blachobrzydota pokryje całą urodę Lanckorony, zniszczy jej klimat,   a my sobie na pociechę zdjęcia będziemy oglądać;(

Panie Konserwatorze Zabytków, 
obudź się Pan!
.........

Wszystkie zdjęcia z Lanckorony są w albumach - 2014/2015 i 2013 r., zapraszam

*

  Trafnie (i kulturalnie, bo mnie cisną się na usta różne, brzydkie słowa), podsumował
 to autor bloga Zabytki - ocalić od zapomnienia...