moje Chałupy

Moje Chałupy nie istnieją.

Albo wróć - są, na zdjęciach i we wspomnieniach, nie ma ich w rzeczywistości, bo rzeczywistość je zmieniła, pięknieją i nowocześnieją, a mnie czegoś żal...

Najbardziej - drzew przy głównej ulicy,  które utrudniały wyjazd z posesji, zawężały chodniki, ale dawały cień. Teraz ulica Kaperska jest pusta, bo bez zieleni, pełna za to aut przesuwających się w obie strony w korkach, już nie tylko weekendowych, pełna też ludzi przemieszczających się z knajpy do sklepu i na odwrót, pełna rowerzystów, którym oddano część chodników do dyspozycji.

tak było, 

tak jest;

(udało mi się uchwycić ulicę bez ludzi, bo wszyscy byli albo na obiedzie, albo na zatoce, albo na plaży, albo w samochodach:))

Żal mi ciszy i spokoju, które tu były, wbrew obiegowej opinii, że w Chałupach dzikie tłumy na plaży i na zatoce, golasy, artyści, i 'w ogóle'.

Owszem, golasy były i są, na tzw. dziewiątym kilometrze, łamanym przez ósmy, czyli plaży dla panów, ale nie tłumnie, tłumy 'tekstylnych' bywały w gorące weekendy, ale tylko na małym odcinku i wracały w niedzielę 'do siebie', (kite)surferzy byli, ale głównie na wodzie i campingach, a artyści się pojawiali, ale rzadko i dyskretnie, a na co dzień były puste plaże, czysty piasek, zimna woda, wiatr od morza, który chłodził nawet w upalne dni, których tak znowu często tu nie było, zwłaszcza na początku lipca, czyli kiedy tu bywam. Pewnie, były np. upiorne dyskoteki na plaży, z których hałas roznosił sie po całej wsi i spać nie dawał, a teraz buda zniknęła...

 Co zostało?
Plaża (której coraz mniej, bo woda zabiera ją w okolicach Kuźnicy, do której spacerkiem idzie się w godzinę, półtorej), czysty piasek, woda i wiatr,

 

 i te moje wytęsknione widoki, 

zachody słońca, na które wciąż nie mogę się uodpornić......

 

na Zatoce

 

 

 nad morzem;

 

 

Starzeję się, wybaczcie;(