zobaczyć Łopienkę i... wrócić.

Wróciłam.

To zdjęcie zrobiłam w październiku 2006. Zauroczyła mnie cerkiewka stojąca przy leśnej drodze, w bieszczadzkiej głuszy, ślad po istniejącym tu niegdyś życiu. Dziś w internecie informacji jest wiele, 14 lat temu pisząc, posiłkowałam się przewodnikiem T. Darmochwała:

"Wieś, której początki przypadają na wiek XVI, zakończyła swój żywot na przełomie lat 1946-7, kiedy to ludność miejscowa została wywieziona na Ukrainę i, w ramach osławionej akcji ‚Wisła’, na Ziemie Zachodnie; 
w XVIII i XIX w  był tu największy w Bieszczadach ośrodek kultu maryjnego; tu znajdowała się słynna ikona Matki Bożej Łopieńskiej, przeniesiona w 1949 r do Polańczyka. Cerkiewka, pochodząca ponoć z XVIII w. przetrwała, ale była systematycznie dewastowana, m.in. służąc jako koszar dla owiec. 

Na szczęście w latach 60. zainteresował się nią bieszczadzki konserwator zabytków i tak,  głównie siłami prywatnymi i społecznymi, cerkiew uratowano. Zrekonstruowano też kapliczkę grobową i wybudowano dzwonnicę; dzwon podobno przetrwał zawieruchę wojenną i komunistyczną, i czeka …"

Greckokatolicka cerkiew św. Męczennicy Paraskewii w Łopience;

we wnętrzu - kopia ikony Matki Boskiej Łopieńskiej.



Czytam na stronie naszebieszczady:
"Swoistą osobliwością łopieńskiej cerkwi jest fakt, że jest ona zawsze otwarta. Osoby odpowiedzialne za jej rekonstrukcję podtrzymują, że w ten sposób chcą podkreślić jej dostępność dla każdego. Twierdzą, że świątynia jest własnością wszystkich miłośników Bieszczadów, ich historii i przyrody – dlatego odwiedzić ją może każdy i kiedy tylko ma na to ochotę. Wystarczy nacisnąć klamkę i pchnąć drzwi…"

Dzwonnica - rozebrana w 1956, zrekonstruowana w 2005 r. -
 a obok murowana kaplica grobowa z 1852 roku, zniszczona w czasie wojny i odbudowana w latach 90. W trakcie prac znaleziono ciało mężczyzny z drewnianym kielichem w ręce, prawdopodobnie księdza Andrzeja Ławrowskiego, zmarłego w 1857 r. inicjatora budowy cerkwi.

Dokumentacja odbudowy;
zainteresowanym polecam tę stronę.

Lipa - znak, że kiedyś było tu życie.

Czas wracać, robi się późno,
 jeszcze tylko rzut oka na cerkiew i okolicę - Łopiennik schowany w chmurach jest zupełnie niewidoczny, zaraz znów zacznie padać...

 Wracamy tą samą drogą, którą przyszliśmy (po drodze mijając węglarzy)    na parking w Buku; 

przed nami dwie godziny jazdy po dziurawej, miejscami, drodze 

i z widokami, za którymi potem się tęskni,

nieplanowanymi spotkaniami 🙂

oraz niespodziewanym bonusem w Komańczy;
murale Arkadiusza Andrejkowa oglądam na fb, a teraz, voila, na żywo. 

W Komańczy zahaczyłam, oczywiście, o nową-starą cerkiew, ale o tym następnym razem.