czytam, słucham, oglądam...

... i nie piszę recenzji;
gdyby ktoś chciał pogadać, zapraszam do komentarzy;)

.........

14. "Moje gawędy o sztuce"

http://audioteka.pl/moje-gawedy-o-sztuce,produkt.html


Słucham i oderwać się nie mogę, a jest jeszcze kilka ciągów dalszych...
Już się cieszę;)

13."Dlaczego nie przyjechałaś przed wojną?"


https://www.legimi.com/pl/ebook-dlaczego-nie-przyjechalas-przed-wojna-lizzie-doron,b26299.html

Mam ostatnio niedosyt literatury lekkiej;
kiedyś chętnie sięgałam po literaturę mroczną, trudną, dziś mam zapotrzebowanie na pogodną,  z humorem, a takiej na lekarstwo:( Literaturę zwaną kobiecą trawię z trudem, o czym już wspominałam, co nie znaczy, że nie czytam książek autorstwa kobiet - jak wiadomo, nie są to pojęcia tożsame;)

"Dlaczego nie przyjechałaś.." Lizzie Doron ściągnęłam sobie jakiś czas temu w aplikacji Legimi.com i  zapomniałam. Wczoraj zobaczyłam, zdziwiłam się, zaczęłam czytać i - oderwałam się od lektury na ostatniej stronie. W 22 krótkich opowiadaniach autorka opisuje historię dwóch kobiet, matki i córki, mieszkających w Izraelu w latach 1960-90; lekko, dowcipnie, z dystansem - chciałoby się powiedzieć, tylko że w tym kontekście brzmi to niemal obrazoburczo, bo "kontekst", to przeszłość matki, więźniarki z Buchenwaldu, która jako jedyna ocalała ze swojej rodziny.
 A jednak - Lizzie Doron pisze naprawdę lekko, dowcipnie, z dystansem o sprawach ważnych i trudnych, tylko że ta lekkość i dowcip służą nie rozbawieniu a zastanowieniu...
Piękna książka, piękne opowiadania, a że temat niepiękny?
Samo życie...

Polecam, bardzo, bardzo!
................

"Beksińscy" nadal w czytaniu





12. "Chce się żyć"x 2

http://vod.pl/filmy/chce-sie-zyc/pgj5b

Bałam się tego filmu, odsuwałam od siebie, aż do wczoraj - po prostu oglądnęłam. A jak już zobaczyłam, to ściągnęłam zaraz ebooka i do późnej nocy czytałam.

http://virtualo.pl/chce_sie_zyc/i133591/

O chłopcu, który przez dwadzieścia kilka lat traktowany był jak roślina, uwięziony w swoim ciele nie mógł się skomunikować z najbliższym otoczeniem, słyszał zapewne każdy. Mnie ta historia jest o tyle bliska - może stąd ten lęk? - że miałam jako dziecko przyjaciela z porażeniem, straciliśmy kontakt, kiedy rodzice oddali go do zakładu opiekuńczego; czasem się zastanawiam, czy on mnie pamięta?

(linki w zdjęciach)

11."Paragraf 22" 


http://audioteka.pl/paragraf-22,produkt.html

Kiedyś przeczytałam,
 teraz słucham,
 delektuję się
 i polecam - rewelacja!
(link w zdjęciu)


9.  "Analfabetka, która umiała liczyć"
 i
10. "Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął"

 czyli Jonas Jonasson rządzi:)

http://audioteka.pl/stulatek-ktory-wyskoczyl-przez-okno-i-zniknal,produkt.html


Najpierw - z pewnymi oporami, bo co to za tytuł:( - zabrałam się za "Stulatka...". Opory skończyły się po mniej więcej trzech, gdzie tam, po minucie słuchania Artura Barcisia! Tak powiem -  połączenie słowa Jonassona z głosem Barcisia tworzy całość idealną - majstersztyk, audiobook idealny:)
 Akcja powieści, porównywanej często z "Forrestem Gumpem"     
http://www.empik.com/analfabetka-ktora-potrafila-liczyc-jonasson-jonas,p1105475481,ebooki-i-mp3-p







 (linki w zdjęciach)

P.S.
Audioteka.pl zapowiada nagranie "Analfabetki..." - już się cieszę;)


8. "Czytelniczka znakomita
http://audioteka.pl/czytelniczka-znakomita,produkt.html


Piękna humoreska - tak nazwałabym tę książkę,  
nie za długą, ledwie 112 stron, zdecydowanie za krótką, kiedy się jej słucha, a słucha się z przyjemnością ogromną, bo czyta, rewelacyjnie, Anna Seniuk - niestety, zaledwie niecałe 4 godziny.
 Akcja toczy się na angielskim dworze, bohaterką jest w zasadzie królowa, a tak naprawdę - książki i ich czytanie. Niewiele tu się niby dzieje, ale skutki tego są zaskakujące, a wszystko podane pięknym językiem, stosownie do okoliczności, podszyte subtelnym humorem, krótko mówiąc - znakomita lektura dla każdego, kto lubi inteligentną rozrywkę, niekoniecznie z intrygą kryminalną, romansami czy sf w tle..

I niech Anglicy żałują, że nie mogą tego usłyszeć!
(link w zdjęciu)



 7." Czesław Niemen - czas jak rzeka"

http://audioteka.pl/czeslaw-niemen-czas-jak-rzeka,produkt.html

 Wsiąkłam w literaturę biograficzną.
W ostatnim tygodniu przeczytałam lub odsłuchałam autobiografie J.Szczepkowskiej i K.Grocholi, biografie Kory Jackowskiej i Niemena.
 Do Niemena stosunek mam szczególny, do dziś uwielbiam niektóre jego kawałki, zwłaszcza te wcześniejsze, jak m.in."Sen o Warszawie", "Pod papugami", "Stoję w oknie", "Wiem, że nie wrócisz", oczywiście piosenki z tekstami Tuwima i Norwida, oczywiście "Dziwny jest ten świat", którego słuchałam, leżąc w domu na stole i płacząc ze wzruszenia; też do dziś mam pierwsze trzy płyty winylowe, zdarte nie do słuchania. Pamiętam koncert w Krakowie, wiosną bodaj 70 lub 71 r.; byłam na nim z koleżanką z klasy i jej mamą, gorącą wielbicielką Niemena, co nas wszystkich w klasie niepomiernie dziwiło, wręcz bulwersowało, że 'stara Grażyny lubi Niemena'! Stara miała wtedy chyba z 37 lat... Potem moje zainteresowania muzyczne poszły w nieco innym kierunku, ale sentyment pozostał
Cieszę się, że ta książka wpadła mi w ręce, bo wyjaśniła kilka mitów na temat Niemena.
Inna jest ta biografia niż pozostałe, bo pisana przez przyjaciela, Marka Gaszyńskiego, który uszanował w stu procentach Niemena potrzebę dyskrecji, więc nie ma tu, poza kilkoma zdaniami wyjaśnienia, nic na temat rodziny, też żadnych plotek - znawca muzyki pisze o muzyku, ze znajomością człowieka, tematu, z wyczuciem.
Warto posłuchać, zwłaszcza, że autor sam czyta i robi to równie dobrze, jak pisze.
(link w zdjęciu)
Jeszcze jedno mam wspomnienie, czy raczej skojarzenie z Niemenem;
otóż dokładnie 2 lutego 2004 roku przyniosłam mojemu ojcu, który leżał w szpitalu z rozpoznaniem nowotworu, ostatni numer Angory, na którego okładce wielkimi literami awizowany był większy artykuł o Niemenie, którego pogrzeb odbył się kilka dni wcześniej. Niemen ojcu zbyt bliski nie był, ale ja mam cały czas w oczach tę okładkę, leżąca na szpitalnym łóżku, z którego ojciec już nie wstał;
zmarł 4 lutego 2004.
... a ja się wciąż wzruszam, słuchając "Obok nas".



6."Radiota, czyli skąd się biorą Niedźwiedzie"

http://audioteka.pl/radiota-czyli-skad-sie-biora-niedzwiedzie,produkt.html

 Dzień Kobiet z Markiem Niedźwieckim? Czemu nie;)
Zaczęłam od końca, czyli od drugiej części, będącej kontynuacją, czy raczej uzupełnieniem pierwszej książki "Nie wierzę w życie pozaradiowe". Co mam powiedzieć? Rzadko kiedy autor jest tak dobrym lektorem -  Niedźwiecki nie czyta, a gawędzi, ma się wrażenie, że to audycja na żywo. Bardzo żałuję, że część pierwsza nie została nagrana, ale trudno - idę czytać:)

Znów skorzystałam z aplikacji audioteka.pl;
 świetna sprawa, można ściągnąć darmowe fragmenty wybranych pozycji, dużo dłuższe niż te 'próbne' na stronie, co bardzo ułatwia podjęcie decyzji, kupić nie kupić.

(Link w zdjęciu)



5. Łyżeczka, Izabela Szylko   
                                   
http://audioteka.pl/lyzeczka,produkt.html


Mam czasem wrażenie, że autorki współczesnych powieści nie wychowały się na dobrej literaturze, że wydaje im się, że umiejętność opowiadania jest wystarczającym powodem, żeby napisać książkę i ją wydać. Otóż nie, nie jest, dobrze byłoby najpierw poznać klasykę literatury, czegoś się nauczyć, aby potem, pisząc, umieć nie tylko skonstruować fabułę,  ale też wyważyć proporcje, oddzielić to co istotne od tego, co zbędne. 

Idąc za pozytywnymi recenzjami, zachęcona dodatkowo nazwiskami lektorów, też informacją, że scenariusz będący adaptacją powieści znalazł się w finale Script Pro 2014, najważniejszego w Polsce konkursu dla scenarzystów, ściągnęłam audiobook "Łyżeczka" Izabeli Szylko.
Powiem tak - gdyby przyszło mi czytać samej, odpuściłabym po kilku stronach, ewentualnie niecierpliwie przekartkowałabym. Owszem, pomysł mi się podoba, do fabuły nie mam większych zastrzeżeń - historia trudnej relacji matki i córki -  tylko po co tyle zbędnych szczegółów, nic nie wnoszących do akcji? Tak, jakby autorka chciała wykazać się wiedzą na różne tematy, nie mylić z erudycją, popisać gawędziarstwem.. Czyżby nie znała zasad? Na przykład tej, cennej, zwanej 'strzelbą Czechowa'
I po co to ciągłe, łopatologiczne tłumaczenie zachowań bohaterów, jakby autorce brakowało zaufania do czytelnika/czytelniczki, że nie odbierze właściwie jej intencji - czyżby nie wierzyła, że dialogi same się obronią?
Tyle na temat samej książki, jeszcze dwa słowa o lektorach.
Jak lubię małżeństwo Szlenkierów, ze wskazaniem na jego żeńska połowę, czyli M.Buczkowską, tak tym razem wrażenia miałam mieszane; pani Małgosiu - słucha się, ale na przyszłość proszę mniej emfazy:) 
 Grażyna Barszczewska - bez zastrzeżeń, oczywiście.
I jeszcze jedno.

http://audioteka.pl/aplikacjamobilna
Audioteka.pl stworzyła bardzo dobrą aplikację na tablety i smartfony, do słuchania audiobooków - korzystam z niej i polecam.
Linki w zdjęciach.



4. "Serce, serduszko"

http://www.orange.pl/telewizja-tu-i-tam/wideo/8515027/serce%2C-serduszko?DPSLogout=true&_requestid=62356

Nie kupuję poetyki Kolskiego, nie kupuję, tłukło mi się po głowie przez pół filmu, coraz ciszej i ciszej..., kupuję;)
To dziwny film, i wszystko i wszyscy w nim są dziwni/dziwaczni/nienormalni/pokręceni, aż w tym swoim dziwactwie czy dziwności normalni, czyli zwykli do bólu. Film zebrał recenzje od entuzjastycznych do pochwalnych w tonie powściągliwym, z podkreśleniem, że to, co bez zastrzeżeń, to aktorstwo - i to zawodowe, i to amatorskie. Zawodowe, czyli J.Kijowskiej i M.Dorocińskiego w rolach głównych, B.Szyca, G.Muskały, F.Pieczki, M.Komorowskiej w rolach mniejszych, ale dla fabuły znaczących, amatorskie - jedenastoletniej uczennicy szkoły baletowej Marysi Blandzi, która w roli najgłówniejszej gra, tańczy i śpiewa tak, jakby przed kamerą się urodziła. No, może nie do końca, bo jednak wolę jak gra niż śpiewa;) 
To familijny film drogi, który zaprowadzi nas do domu - tak bym w skrócie ujęła; warto w tej drodze towarzyszyć głównym bohaterom, choćby po to, żeby zobaczyć jak Muskała odbiera poród, Szyc pokazuje tatuaże z matkami Boskimi czy bawi się w videoblogera, a Dorociński (w białej sukni i z kilkudniowym zarostem),  tańczy Jezioro Łabędzie na stacji pkp:) No, i dla Julii Kijowskiej, ale to się samo przez się;)
  - polecam recenzję na you tube

(Film dostępny jest legalnie online na stronie... orange.pl, 
link w zdjęciu)



3."Jutro mnie tu nie będzie"

http://www.filmpolski.pl/fp/index.php?etiuda=327771


 "Program obowiązkowy"- tak nazywa się program emitowany cyklicznie w tv Kino Polska, do którego zapraszani są znani i lubiani ludzie teatru i filmu.
Dziś 'przepytywana' była Julia Kijowska, aktorka, o której Agnieszka Holland mówi, że "jak przyszedł czas Agaty Kuleszy, tak mam nadzieję, przyjdzie czas Julii Kijowskiej."
Porównanie z Kuleszą mówi samo za siebie - to podobne aktorstwo, oszczędne w środkach, mocne w wyrazie. Ja Kijowską kojarzę od dawna i bardzo lubię, naprawdę trudno ją przeoczyć, w najmniejszej roli jest wielka.
Pamiętam ją z "Głębokiej wody", z "Miłości", "Boiska bezdomnych", "Linczu", "Drogówki", "Pod Mocnym Aniołem"; czekam, kiedy będzie można w sieci zobaczyć "Serce, serduszko".
Dziś w wywiadzie Kijowska wspomniała o swoim filmowym  spotkaniu z drugą Julią, Kolberger;
kilka lat temu zrobiły razem film "Jutro mnie tu nie będzie" - to półgodzinna etiuda, nagrodzona na festiwalach m.in w Gdyni, Warszawie, Dreźnie i Nowym Yorku - warto zobaczyć.
(link w zdjęciu)




2. "Pogorzelisko"



Wczoraj TVP Kultura przypomniała "Pogorzelisko", kanadyjski film nominowany w 2011 r. do Oscara.
Widziałam go już wcześniej, teraz chciałam sprawdzić swoje emocje - znając fabułę, ogląda się jednak inaczej, nie ma elementu zaskoczenia, często natomiast zauważa się coś, co umknęło za pierwszym razem, czasem też człowiek inaczej odbiera przesłanie.Chyba nie tym razem - ten film wrył mi się w pamięć, nigdy czegoś podobnego nie widziałam, nie było z czym pomylić.
Bardzo dobrą recenzję można przeczytać na blogu czytam, oglądam, z jednym tylko zdaniem autorki się nie zgodzę - pytanie, które 'zawisa' między bratem a siostrą: "Czy jeden plus jeden może być jeden" absolutnie nie jest teatralne.
Bardzo dobre kino, warto, a nawet trzeba.
(link w zdjęciu)

 1.Zacznijmy zatem...
http://kulturalnysklep.pl/ABJU/pr/-ja--urbanator--andrzej-makowiecki---audiobook--cd-mp3-.html#description

"Ja, Urbanator. Awantury muzyka jazzowego" Andrzeja Makowieckiego


Słucha się;
 Chyry - tekstu, Urbaniaka - zapowiedzi poszczególnych rozdziałów* i muzyki w tle.
Dobrze się słucha, chyba lepiej, niż by się czytało, bo Chyra tak się angażuje, że chwilami się zapomina, że to nie jego życie, a Urbaniaka;) Tekst jest świetny - z melodią i rytmem, z autentyzmem.
Zastanawiałam się, ile w 'Urbanatorze' Michała Urbaniaka, a ile Andrzeja Makowieckiego;
po przeglądnięciu dość licznych wywiadów, udzielonych przez muzyka w ostatnich latach, sądzę, że dużo, bardzo dużo, jeszcze więcej.

" On miał 14 lat, ja 18,5 - mówił o pierwszym spotkaniu z "nowojorczykiem z Łodzi" Andrzej Makowiecki, reporter i scenarzysta, autor "Urbanatora". - Poznaliśmy się na jammie. Graliśmy razem nie tylko przy Lumumby, ale także w Pałacyku. Już wtedy wiedziałem, że Michała za długo w Łodzi nie utrzymam. Setki osób przychodziły, żeby go słuchać.

Poza naprawdę ciekawą narracją, ta książka to kopalnia informacji o muzyce i muzykach, interesująca nie tylko dla znawców jazzu. Polecam:)

 *(... i styknie, bo pan Michał dykcję ma nie najlepszą, przepraszam:))
A, link w zdjęciu.



6 komentarzy:

  1. audiobooki przede mną:) Myślę, że i ja je polubię.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dużo zależy od lektora;
      nie wiem, czy pamiętasz, zachwycałam się swego czasu "Niewidzialnym" M.Jungstedt, czytanym przez Agatę Kuleszę - wybrałam go, nie znając autorki, ze względu na lektorkę, no i to był strzał w dziesiątkę.
      Ja słucham głównie w podróży, ale np. "Urbanatora" teraz, wieczorami, do poduszki:)

      Swoją drogą - bardzo ciekawe wydają mi się dziś, z 'perspektywy Oscara', komentarze pod wpisem o Kuleszy, zerknij tu:

      http://ikroopka.blogspot.com/2014/01/kulesza-na-stary-rok-czyli-noworoczne.html

      :)

      Usuń
  2. No nie wiem czy się przekonam do audiobooków. Ciężko będzie...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Stokrotko - jak nie spróbujesz, to sama wiesz...;)

      Usuń
  3. "Mam czasem wrażenie, że autorki współczesnych powieści nie wychowały się na dobrej literaturze, że wydaje im się, że umiejętność opowiadania jest wystarczającym powodem, żeby napisać książkę i ją wydać. Otóż nie, nie jest, dobrze byłoby najpierw poznać klasykę literatury [...]"
    :))) Pisałam już, jak lubię styl Twoich wypowiedzi?
    A ja odnoszę wrażenie, że teraz już prawie nikt nie czyta, a każdy pisze, wydaje, publikuje. "Nikt" i "każdy" jako figura retoryczna ;) Internet dał niesamowitą łatwość dotarcia do czytelników in spe. Wcale nie jestem przekonana, że to dobrze. W natłoku informacji, pół- i całkiem bezwartościowych pozycji może ginie coś wartościowego. Tak czy inaczej to takie oderwane obserwacje, właściwie nie czytam nowości, trochę zasmuca mnie jednak takie powszechne dążenie - wydać książkę!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To prawda, ta łatwość, dostępność - rozleniwiają, zaniżają poziom, a do tego utrudniają wyłowienie tego, co wartościowe.
      Poza tym - dziś każda książka ma natychmiast entuzjastyczne recenzje, czy zasłuzy czy nie;
      problem polega też chyba na tym - na pewno, nie chyba - że recenzenci sa na podobnym poziomie, co ci autorzy:(
      No i - mamy zalew TWA, czyli towarzystw wzajemnej adoracji...

      Usuń


Wszystkim dziękuję pięknie za komentarze, bez nich blog nie byłby tym, czym, mam nadzieję, jest - rozmową.
Staram się odpowiadać na bieżąco, czasem jednak nie mogę, ale zawsze - chcę;)


A, i czytam komentarze do starych postów:)